Una Giornata Particolare

Komt dat zien, komt dat zien: Sophia Loren als afgetobde huisvrouw en Latin Lover Marcello Mastroiani als schuchtere homo. De laatste had aanvankelijk nogal wat bezwaren tegen de rol, maar hij heeft gelukkig alle reserves opzij gezet.

Zijn Italiaanse films normaal nogal vol, waarbij niet gekeken wordt op een los eindje meer of minder, Scola heeft hier alles in het werk gesteld om Loren en Mastroiani een zeer ingetogen liefdesverhaal te laten spelen. 'Spelen' is eigenlijk een verkeerd woord, dat lijkt teveel op 'doen alsof'. Juist omdat het geen gladde personages zijn, worden ze levensecht. Sexbom Loren, in een voddige jurk en zonder zichtbare make up, is hier een vrouw die toch steeds mooier wordt.

Mooie details ook: hij maakt in alle rust een omelet, zij kijkt. Er gebeurt niks, en toch van alles. 

O Brother, Where Art Thou?

In veel Coenfilms wil iemand iets bereiken en doet vervolgens iets waardoor zijn situatie erger wordt. Dat is geen vrolijke boodschap: leg je neer bij je lot. In 'O Brother,...' breken de drie mannen niet alleen uit de gevangenis, maar ontsnappen zelfs meerdere malen aan het noodlot.
Ze zien er niet al te snugger uit; hebben veel filmsterren er nogal eens last van er onder alle omstandigheden goed uit te willen zien, Tim Blake Nelson, John Turturro en zelfs George Clooney zijn een soort rariteitenkabinet. Zwaar aangezet spel, waar het plezier vanaf spat. Komische teksten, met voortdurend Franse en Latijnse termen, een cast om van te dromen en alles prachtig in beeld gebracht.
Maar vooral lijkt de film een vehikel om een lading liedjes over ons uit te kieperen. Folk, bluegrass en hoe die Amerikaanse folklore ook maar mag heten, het houdt niet op. Bij Hitchcock moet muziek niet herkenbaar zijn, en is alleen bedoeld om het verhaal te ondersteunen. Hier is het andersom: de film staat in dienst van de muziek. Grammy!   

Lawrence of Arabia

Eerlijk zeggen? Ongelofelijke zeikfilm. Peter O'Toole speelt een messiaanse militair die door de Arabieren wordt vereerd. Met zijn lichtblauwe ogen en quasi-hulpeloos gedrag dat soms omslaat in wreedheid wordt hij nogal ongeloofwaardig. De scène waarin hij het bevel geeft een hulpeloze troep Turkse soldaten af te slachten wordt volstrekt lachwekkend als hij, overdekt met zes liter kunstbloed, met De Blik Eener Waanzinnige naar zijn mes kijkt.  Zwaar zwaar zwaar over de top.

Les Vacances de monsieur Hulot

De eerste keer dat Tati zich als monsieur Hulot in een film vertoonde.
In dat jaar (1953) werd bijv. ook Singing in the Rain uitgebracht en waren Jerry Lewis en Dean Martin wereldberoemd. Het verschil kan bijna niet groter zijn: de grappen en dansscènes uit de Amerikaanse films gaan sneller en sneller, en het eindpunt qua tempo was nog lang niet bereikt.
Het vreemde is dat Lewis en Martin weinig meer worden vertoond en eigenlijk al gedateerd overkomen.
Tati niet. Les Vacances is een vrij trage aaneenschakeling van scènes waarin soms zeer duidelijke grappen voorkomen en soms gebeurt in scènes op het eerste gezicht zo weinig dat je de scène terug wilt kijken. Dan blijkt dat je een detail over het hoofd hebt gezien of (echt briljant) soms heeft een scène helemaal geen echte grap.
Monsieur Hulot is onhandig, maar wordt gespeeld door een acteur (begonnen als pantomime-speler) met een fenomenale lichaamsbeheersing. Vergelijkbaar met Tommy Cooper, die was met zijn grote lichaam ook zogenaamd onhandig, maar bereidde alles tot op de millimeter voor en bewoog eigenlijk heel soepel.
Bij beiden valt de techniek niet op, dat lukt alleen de groten in het vak.

The Hustler

Het is heel sfeervol, zo'n zwart-witte film, maar nu missen we de blauwste ogen uit de filmgeschiedenis, die van Paul Newman. Natuurlijk gaat hij hier en daar in de film gekleed in het onvermijdelijke hempje of wit t-shirt, past goed in de eind-jaren-vijftig-sfeer.
Bij het opnieuw zien van de film lijkt hij een speler die barst van de energie; zelfs het zitten is een handeling die actie uit lijkt te stralen. En, mooi gekenmerkt door George C. Scott:"He's a loser."
Ik zat me tijdens het kijken suf te piekeren welke andere acteur zich zo kan wentelen in het verlies. Eddie Felson (personage van Newman) drinkt, valt voor een kreupele, alcoholische vrouw (die later zelfmoord pleegt), laat zich in met een zéér foute manager en verliest voortdurend de grip op zijn leven. Zelfs als hij breeduit grijnst, zie je de twijfel in zijn ogen. Film gaat over winnaars, maar hier eventjes niet.
Newman heeft vaker zulke rollen gespeeld, eigelijk a-typisch voor Hollywood. Had hij misschien daarom zo weinig oscars op zijn nachtkastje staan?
Naast Scott en Newman is Jackie Gleason als Minnesota Fats ronduit geweldig. Ach, de verfijnde elegantie van een dikke acteur! Oliver Hardy had het, en Jackie Gleason had het ook, in ruime mate.

Alice in Wonderland

Het boek Alice in Wonderland is zo'n aantrekkelijk boek voor bewerkingen, dat Disney na de tekenfilm ook een modernere versie heeft uitgebracht. Het ziet er fantastisch uit, zelfs in 2D.
Het nadeel van zo'n tweede verfilming is alleen dat je dan natuurlijk iets met het verhaal moet dóén, anders is het meer van hetzelfde.
Alice is dus ouder, de aanloop naar de fantastische gebeurtenissen hebben allemaal te maken met haar latere droom en na haar droom werpen we zelfs nog een blik op de werkzame toekomst van Alice. In het boek beslaat het begin tot de komst van het witte konijn maar een paar zinnen.
Er wordt tijdens haar droom zelfs teruggekeken op haar tocht naar Wonderland als klein meisje, de oorzaak van jarenlange nachtmerries. En Tim Burton zou Tim Burton niet zijn als hij er geen griezelige film van maakte, met een heus duel op leven en dood op het eind.
Heel knap allemaal, maar het boek is beter.

The Magnificent Seven

De cowboyfilm (de ouderwetse benaming voor een western) is in de loop der jaren sterk veranderd. In latere films kon de held ook een moordlustige engerd zijn, maar vroeger was het toch een fatsoenlijke, zwijgzame man die eenzaam van dorp naar dorp zwierf om daar slechteriken neer te knallen. Ook hier; niet spraakzaam, een (nukkig) zwak voor vrouwen en kinderen, geen verplichtingen, alleen een revolver en een paard.
Heerlijk, lekker overzichtelijk allemaal.
Het schijnt op de set niet vanzelf gegaan te zijn. Steve McQueen zit kleine dingetjes te doen (zit mijn stetson goed? halsdoekje niet te strak?) als hij samen met Yul Brunner (toch de hoofdrolspeler) in beeld is. Dat is een acteur die het in deze film van zijn krachtige uitstraling moest hebben. En dat zit die lul van een McQueen die zorgvuldig opgebouwde spanning een beetje te verkloten! Brunner kwaad, maar het zorgt dat de film nog steeds goed te verteren is.

The Night Porter

Dirk Bogarde wordt een paar keer kwaad in de film, onverwacht en heftig. Voor de rest is hij ogenschijnlijk kalm. Omdat je weet dat hij zomaar uit kan schieten, kun je geen moment ontspannen naar hem kijken. Zelfs als hij een tafel dekt, heeft hij iets dreigends.
Toen de film uitkwam, was hij omstreden. De holocaust werd hier misbruikt. Maar door de verhouding tussen Max en Lucia een oorlogsverleden mee te geven, wordt het juist een veel indringender film. Weinig muziek, iets wat je tegenwoordig bijna niet meer ziet/hoort.
Hoe lang zouden ze gedraaid hebben? Bogarde en Rampling kleven bijna aan elkaar, vanaf de prachtige scène waarin ze elkaar weer ontmoeten in het Weense hotel.
Oscar Wilde: 'Alles gaat over sex, alleen sex gaat over macht.'  Waarvan akte.

The Scarecrow

Korte film van Buster Keaton, een attributenman en begenadigd valartiest. Hoe vaak kun je iemand herkennen aan zijn manier van vallen? Let maar eens op: hij valt, van grotere of kleinere hoogte en maakt dan een soort draai waardoor zijn voeten en benen bijna rechtstandig weer omhoog schieten.
Ook in deze film weer volop fysieke humor, waarbij een belangrijke rol is weggelegd voor het huis waarin Buster en zijn rivaal samen wonen. In het huis heeft alles meerdere functies en het moet een genot zijn geweest om dat allemaal te verzinnen en te bouwen.
Later moest Keaton in sprekende (studio)films vooral grappige dingen zéggen en daar werd hij op zijn zachtst gezegd niet gelukkig van. Op een gegeven moment werd hij godbetere zelfs als clown geschminkt.
Hier is daar gelukkig geen sprake van. Enig minpuntje is het verhaal en, hoe gek het ook klinkt, het personage van Keaton. Hij zit uit alle macht achter het meisje aan, krijgt haar ook, maar als hij haar in zijn armen sluit, gebeurt dat op een wereldvreemde en houterige manier. Waarom wil hij dat meisje? Ook de andere personages blijven plat. Daar hebben ze bij Laurel en Hardy echt meer werk van gemaakt

The Damned

Shakespeare is van alle tijden: Macbeth en zijn vrouw voelen zich prima thuis in nazi-Duitsland. Visconti geeft een intrigerend beeld van de vernietigende werking van macht, geholpen door een bijzondere groep acteurs. Dirk Bogarde is de wat weke geliefde van de bikkelharde Ingrid Thulin. Helmut Berger speelt haar uitzinnig knappe en perverse zoon. Toeval of niet, deze drie spelers waren in deze film op het toppunt van hun carrière.
Meeslepend verhaal, vreemd dat er bij de Essenbeckjes thuis en onderling Engels wordt gesproken, en als Papa met zijn SA-kameraden een 'bijeenkomst' houdt, wordt er Duits gesproken.
Wat me vooral in het begin opviel, waren de nogal abrupte camerabewegingen. Visconti, zoals meer Italiaanse regisseurs, keek niet op een figurant meer of minder. Als de camera dat rustig in beeld brengt, maakt dat niet uit. Maar het diner aan het begin van de film wordt bijna schokkerig in beeld gebracht. Laten we het maar op symboliek houden.

Casablanca

Wel een beetje lachwekkend, die overduidelijke oneliners ("Zijn dat de Duitse kanonnen, of bonst mijn hart zo?"), maar een kniesoor die daar op let. Door dit soort films wilde je ook roken en chagrijnig aan een cafétafeltje zitten met een glas en een fles. De kleding! Iconische witte smoking van Bogart en op het vliegveld een achteloze trenchcoat. Achteloos en vanzelfsprekend: het acteren (van Bogart vooral, Ingrid Bergman lijkt harder te moeten werken) de tekst, muziek, aankleding en het verhaal.
Beetje flauwe vergelijking: in Nederland speelde dat jaar de eerste Dick Bos-film: Inbraak. Natuurlijk, het was 1942, midden in de oorlog. Maar is er ooit een Nederlandse film gemaakt die zich zo soepel ontrolt als Casablanca?

Death of a Salesman

Volgens mij (al heb ik weinig vergelijkingsmateriaal) de eerste keer dat zo specifiek de nadruk werd gelegd op het ziektebeeld (dementie) van Willy Loman. Verfilming van een Broadway-produktie. Natuurlijk speelt Dustin Hoffman geweldig, maar de hele cast is aan elkaar gewaagd. Stephen Lang (zo'n acteur die misschien niet wereldberoemd is, maar een enorme staat van dienst heeft) is een fijne combinatie met John Malkovich, die van Biff (die naam alleen al!) een verwarde, rusteloze adolescent maakt. Het decor is gestileerd (hadden ze dat nog staan van het toneelstuk?), aankleding mooi. Was Hoffman nu anders opgemaakt in de flashbacks? Misschien heeft hij het gewoon gespeeld. Can't you just act it? vroeg Laurence Olivier aan Hoffman toen hij uitgeput de set opkwam voor een opname in Marathon Man. Toen misschien nog niet, maar nu wel.
Geweldige film, geweldige tekst.

Letters from Iwo Jima

Soort Saving Private Ryan: Japanse soldaat Saigo wordt naar het front gestuurd en belooft zijn ongeboren kind levend terug te komen. De kijker weet dan dat hij hoogstwaarschijnlijk thuis zal komen. In filmlogica klopt het, daar is het een film voor.
Regisseur Clint Eastwood (zo'n beetje de meest Amerikaanse Amerikaan die er is) maakt er een boeiend frontdrama van, met goede en slechte officieren en soldaten die eigenlijk alleen maar naar huis willen. Het gaat wringen omdat alles toch uiteindelijk in dienst staat van de filmlogica. Een film volgt een bepaald stramien, met personages die al dan niet sympathiek zijn. Oorlog ontbeert logica. Toen ik de film voor de tweede keer zag, viel hij me dan ook een beetje tegen.
Boeiend, maar boeiend zoals een film boeiend is.

The Truman Show

Jim Carrey is eigenlijk gewoon een goede acteur. Bekend als rubber face, maar in The Truman Show (en Man on the Moon, nog zo'n fijne film) is hij in vorm als een doodgewone man die ongemerkt in een mega real-life tv-show speelt. Je ziet dat hij veel meer met zijn gezicht kan, maar hij houdt zich in. Werkt veel beter.
Vergeleken met Film (zie hieronder) is Truman niet meteen bang voor de camera; hij ontdekt het allemaal gaandeweg. Maar beide films zeggen iets over hoe een camera en een mens zich tot elkaar verhouden. En vrolijk word je daar niet van. Misschien moeten potentiële deelnemers aan Utopia-achtige programma's hier eerst eens naar kijken. Zou het iets uithalen?

Film

De enige film die Samuel Beckett heeft gemaakt: kort, raadselachtig en op verschillende manieren uit te leggen. Typisch Beckett, want interpretaties van zijn theaterwerk leveren ook steevast discussies op.
Verschil is nu dat Buster Keaton de hoofdrol speelt, een van de allergrootste komieken die vooral door zijn stomme films wereldberoemd was. Na een slopend leven speelt hij een jaar voor zijn dood in een ultrakorte film. Keaton begreep niet veel van de film. Hij schijnt Beckett gezegd te hebben dat hij 'het script wel een beetje kon aanpassen zodat het allemaal wat grappiger zou worden.' Daar heeft Beckett niks mee gedaan. Jammer eigenlijk. Hoe had het er uitgezien? Keaton kon vanuit niks enorm grappige scènes maken, kijk maar op youtube naar zijn verborgen-camera optredens.
De film gaat over de angst om bekeken worden, door mensen of een camera. Keaton was niet meer de jongensachtige held van vroeger, maar nog altijd een intrigerende acteur. Als logisch vervolg kijk ik straks naar The Truman Show. Qua thema eigenlijk vergelijkbaar.

Le Amiche

Het is gewoon een vroege Sex and the City. Vijf vrouwen die op het eerste gezicht alles mee hebben, en toch niet gelukkig zijn. Het vervelende is dat het niet grappig is, maar doodernstig. Natuurlijk ziet het er allemaal prachtig uit, maar je voelt niet erg met de personages mee.
Uitgezonderd Clelio en haar geliefde Carlo. Niet geheel onlogisch zijn zij de enige twee die echt iets dóén voor de kost. Maar die liefde gaat in rook op omdat Clelio een andere baan kan krijgen en meteen haar koffers pakt. Dat hij met haar mee zou gaan, komt niet eens ter sprake.
Voor de rest: veel futloze, korte monologen die nergens toe leiden ("Ik ben moe, laten we gaan zitten"), geklaag over mannen en door mannen, die zich vooral onbegrepen voelen. Afgezien van eerder genoemde Carlo, kun je lang zoeken naar nog zo'n stelletje oppervlakkige zeurkousen.
1955, hoe lang zou het nog duren voordat de Italiaanse Dolle Mina's in actie kwamen?

The Cook, The Thief, His Wife and Her Lover

Nu op tv is hij bijzonder, destijds in de bioscoop was hij overdonderend. Die muziek en vooral die vormgeving. Wat een geweldige absurde overdaad. Veel, alles is veel. Als Georgina bij het mishandelde keukenhulpje op bezoek gaat in het ziekenhuis, neemt ze een enorme taart mee. Het restaurant, de keuken, gefilmd in lange rijders. Hoe zou dat allemaal in zijn werk gegaan zijn op de set?
Brengt ons bij de acteurs. Gambon speelt de ergste klootzak die je je voor kunt stellen, maar je wilt toch naar hem kijken. Het lijkt alsof regisseur Greenaway alle spelers in toom heeft gehouden en alleen Michael Gambon voortdurend heeft opgefokt om méér, groter, gevaarlijker, krankzinniger te spelen. Het mooie is dat Gambon dat ook voor 200% doet. Mensen die te pas en te onpas Less is more roepen en dol zijn op Roger Moore-acteren (alles met je rechterwenkbrauw doen), zouden hier eens naar moeten kijken.
Geweldige Britse film, in Amerika was hij preutser en vooral gelikter geworden, zelfs als Jack Nicholson de boef had gespeeld.

Das Cabinet des Dr. Caligari

Film van Robert Wiene uit 1920.  Bijna honderd jaar oud! Mijn ouders waren nog niet eens zindelijk.
Het Cabinet wordt aangekondigd als de eerste echte griezelfilm. Het gaat te ver om hem nu als een gezellige familiefilm te zien, maar heel eng is hij niet meer.
Dat komt vooral door het acteren: er wordt heel o-ver-dre-ven ge-ac-teerd, je hoort de regisseur bijna aanwijzingen roepen:"Steek je vuist omhoog! Nu langzaam naar beneden! Kijk elkaar aan! Hou vast...en stop maar. Volgende scène!" Ook de schmink is met een plamuurmes aangebracht, maar op het eind blijkt dat dan toch functioneel.
Het allermooist zijn de decors: alsof Alex van Warmerdam een buitengewoon sterke trip heeft genomen en zich toen woest heeft uitgeleefd. Ik kan me best een theaterproductie voorstellen met deze decors. Gratis tip voor Joop van den Ende: cast Bert Visscher als Dr. Caligari.

Lost in Translation

Staat bekend als een cultfilm, maar waarom eigenlijk? De filmindustrie wordt getoond als volkomen leeg en Bill Murray is de meest ondramatische acteur die er is. Dat hoort niet bij Hollywood en dan wordt het maar een cultfilm genoemd. Zou het zo werken?
De flaptekst van de dvd spreekt van een einde waarin hij en zij "... een nieuw geloof krijgen in de mogelijkheden van hun beider levens", zo kwam het bij mij niet over. Verdriet om gemiste kansen en daarna in vredesnaam maar weer verder met je leven, daar leek het meer op. Ook niet echt Hollywood.
Geweldig koppel, Murray en Johansson.
Eén grappig detail: als hij in de wachtkamer zit van een ziekenhuis, terwijl zij wordt geholpen, raakt hij in gesprek met een oudere Japanner. Schuin daarachter zitten twee dames die uit alle macht hun lachen proberen in te houden. Echt of gespeeld? Zeg het maar.

Perfect Day for a Picnic

Laurel en Hardy zijn twee fatsoenlijke, doodgoeie mannen met wie het altijd verkeerd afloopt. U weet dat natuurlijk, want u heeft hun films gezien en over hun personages is heel veel geschreven.
Daarom uit een willekeurige korte film (daarin waren ze onovertroffen) één element.

In a Perfect Day willen de heren, met hun echtgenotes, een hond én een oom met een verbonden voet, gaan picknicken.

Het gaat om die verbonden voet, die is heel gevoelig en er mag niks mee gebeuren. Er móét dus iets mee gebeuren, anders heeft zo'n attribuut geen functie. Maar hoe? Maak drie keer dezelfde grap en het publiek gelooft het verder wel.

Wat gebeurt er dus in de film?
De 1e keer slaat hij er per ongeluk zelf op.
De 2e keer wordt de stoel weggetrokken waarop de voet rust én bijt de hond erin.
3: de voet komt tussen de autodeur.
4: iemand gaat erop staan
5: er valt een krik op de voet
6: iemand gaat erop zitten
7: nog een keer de autodeur.

Eerst is er voorpret en daarna wordt de grap herhaald, maar omdat het telkens anders gebeurt, komt er juist méér lach en weet het publiek dat er iets met die voet gaat gebeuren. De boel is omgedraaid: door de grap te herhalen, lacht het publiek harder, als er maar genoeg tijd tussen zit zodat het natuurlijk overkomt en het publiek op adem kan komen.
Daarom zijn die 100-kilometer-per-uur slapstickfilmpjes van bijvoorbeeld The Keystone Cops als je ze nu bekijkt curieus, maar niet echt leuk. Laurel en Hardy zijn nog altijd leuk. Verhaal, personages, montage; het klopt.

Pantserkruizer Potemkin

Stomme film uit 1925, die je vaak tegenkomt op lijstjes van beste/invloedrijkste films. Ik dacht dat het zo'n eindeloze film (minstens drie uur) was met pathetische gestes, arbeiders met vlaggen en kunstige lichteffecten.
Dat valt reuze mee, hij duurt 75 minuten en van zwaar gestileerde revolutionairen in Hans Klok-achtige tegenwind is geen sprake. De muziek is wel flink aangezet, maar door het ontbreken van gesproken woord en omgevingsgeluid valt dat extra op. De combinatie dramatische muziek en acteerwerk dat schommelt tussen overdreven en ronduit knullig (je ziet mensen die worden neergeschoten, rustig een plekje opzoeken voordat ze voorzichtig gaan liggen), werkt goed.
Het belangrijkste punt is de montage. Eisenstein was met zijn beeldwisselingen zijn tijd vooruit. Het is alsof je naar een moderne actiefilm zit te kijken, zo flitsen de beelden voorbij.
Goed om hem eens gezien te hebben. Nog een keer kijken? Denk het niet.

Het Zevende Zegel

Deze dvd stond al jaren in de kast. Zo gaat dat vaak met klassieke films en boeken: ze staan ongezien of ongelezen in de kast. Het was een cadeau, zelf had ik hem niet gekocht. Als het einde van de dvd niet zo gestoord had, zou ik hem waarschijnlijk weer aan iemand anders geven, die hem op zijn beurt, etc. etc.
Ingmar Bergman is nou niet bepaald het lachebekje van de cinematografie. In het Zevende Zegel zijn er luchtige bijrollen, maar de loden ernst van ridder Block zorgt er toch voortdurend voor dat we beseffen hier met een serieuze film van doen te hebben. En dan wordt er ook nog eens heel nadrukkelijk geacteerd, alsof ze voor publiek in de schouwburg staan in plaats van een camera. Het leek op Floris, maar dan ernstig. En de ridder doet me denken aan Lex Immers, voormalig middenvelder van ADO Den Haag en Feyenoord.
Als dit soort dingen telkens door je hoofd spoken, kun je vaststellen dat Bergman en ik niet echt nader tot elkaar zijn gekomen.

My Beautiful Laundrette

Destijds ('86 ?) in de bioscoop gezien. Hoogtijdagen van Thatcher/Lubbers/Reagan en toch ook een vrolijk soort defaitisme. Carrièreplanning bestond niet. We hadden allemaal een uitkering, veel tijd en geen kinderen/vaste lasten/hypotheek. Bijzondere film, ik kan me niet herinneren dat ik ooit eerder zoiets had gezien.
Nu ik hem terugzie, valt de vader me tegen: ik vind hem te jong en voor iemand die 24/7 in bed ligt, ziet hij er te goed uit. Omar is grappig, in het begin krijg je niet zo goed hoogte van hem. Dat wordt allemaal duidelijk als hij Johnny ontmoet (Daniel Day-Lewis). En met hem lijkt alles op zijn plaats te vallen; een logische verliefdheid tussen de jongens, maar ook de complicaties in de Pakistaanse familie en de groep waar Johnny bijhoort.
Daniel Day-Lewis is een schoolvoorbeeld van een acteur die een geheim met zich meedraagt. Hij laat nooit het achterste van zijn tong zien, waardoor je blik naar hem gezogen wordt. En hoe doet hij dat? Zijn inleving schijnt op de set meer dan 100% te zijn, maar is dat alles?
De vertaling is aangepast: Ik herinner me dat de oom die wordt gemasseerd door zijn dochters, op een gegeven moment zegt: "Rommel eens met mijn tenen."
In deze vertaling zegt hij: "Speel eens met mijn tenen."
Dat is minder.

Mon Oncle

Vergeet ontspanning/yoga/zen, kijk naar een film van Jacques Tati. Mon Oncle is een opeenvolging van ongekend subtiele humor. Veel running gags, weinig gesproken tekst en veel totaalshots, die met eindeloze precisie werden gefilmd. Geen wonder dat hij maar een paar films heeft gemaakt.
Waarom is hij leuk? Zijn personage is geweldig, Monsieur Hulot is een grote man met een vreemde motoriek, verstrooid en onhandig. Ik vind hem leuker dan Chaplin, dat is meer een mannetje dat het met zichzelf getroffen heeft. Hulot overkomt van alles en hij moet er maar mee zien te redden.
Jaren geleden was de ingekleurde Jour de Fête op het Rotterdamse Filmfestival, met zijn dochter. Ook leuk, maar drukker, meer slapstick. Mon Oncle gaan we nog eens kijken. Honderd keer leuker dan iemand als Louis de Funès. Die doet leuk, Tati is leuk.