Laurel en Hardy zijn twee fatsoenlijke, doodgoeie mannen met wie het altijd verkeerd afloopt. U weet dat natuurlijk, want u heeft hun films gezien en over hun personages is heel veel geschreven.
Daarom uit een willekeurige korte film (daarin waren ze onovertroffen) één element.
In a Perfect Day willen de heren, met hun echtgenotes, een hond én een oom met een verbonden voet, gaan picknicken.
Het gaat om die verbonden voet, die is heel gevoelig en er mag niks mee gebeuren. Er móét dus iets mee gebeuren, anders heeft zo'n attribuut geen functie. Maar hoe? Maak drie keer dezelfde grap en het publiek gelooft het verder wel.
Wat gebeurt er dus in de film?
De 1e keer slaat hij er per ongeluk zelf op.
De 2e keer wordt de stoel weggetrokken waarop de voet rust én bijt de hond erin.
3: de voet komt tussen de autodeur.
4: iemand gaat erop staan
5: er valt een krik op de voet
6: iemand gaat erop zitten
7: nog een keer de autodeur.
Eerst is er voorpret en daarna wordt de grap herhaald, maar omdat het telkens anders gebeurt, komt er juist méér lach en weet het publiek dat er iets met die voet gaat gebeuren. De boel is omgedraaid: door de grap te herhalen, lacht het publiek harder, als er maar genoeg tijd tussen zit zodat het natuurlijk overkomt en het publiek op adem kan komen.
Daarom zijn die 100-kilometer-per-uur slapstickfilmpjes van bijvoorbeeld The Keystone Cops als je ze nu bekijkt curieus, maar niet echt leuk. Laurel en Hardy zijn nog altijd leuk. Verhaal, personages, montage; het klopt.
Daarom uit een willekeurige korte film (daarin waren ze onovertroffen) één element.
In a Perfect Day willen de heren, met hun echtgenotes, een hond én een oom met een verbonden voet, gaan picknicken.
Het gaat om die verbonden voet, die is heel gevoelig en er mag niks mee gebeuren. Er móét dus iets mee gebeuren, anders heeft zo'n attribuut geen functie. Maar hoe? Maak drie keer dezelfde grap en het publiek gelooft het verder wel.
Wat gebeurt er dus in de film?
De 1e keer slaat hij er per ongeluk zelf op.
De 2e keer wordt de stoel weggetrokken waarop de voet rust én bijt de hond erin.
3: de voet komt tussen de autodeur.
4: iemand gaat erop staan
5: er valt een krik op de voet
6: iemand gaat erop zitten
7: nog een keer de autodeur.
Eerst is er voorpret en daarna wordt de grap herhaald, maar omdat het telkens anders gebeurt, komt er juist méér lach en weet het publiek dat er iets met die voet gaat gebeuren. De boel is omgedraaid: door de grap te herhalen, lacht het publiek harder, als er maar genoeg tijd tussen zit zodat het natuurlijk overkomt en het publiek op adem kan komen.
Daarom zijn die 100-kilometer-per-uur slapstickfilmpjes van bijvoorbeeld The Keystone Cops als je ze nu bekijkt curieus, maar niet echt leuk. Laurel en Hardy zijn nog altijd leuk. Verhaal, personages, montage; het klopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten