My Beautiful Laundrette

Destijds ('86 ?) in de bioscoop gezien. Hoogtijdagen van Thatcher/Lubbers/Reagan en toch ook een vrolijk soort defaitisme. Carrièreplanning bestond niet. We hadden allemaal een uitkering, veel tijd en geen kinderen/vaste lasten/hypotheek. Bijzondere film, ik kan me niet herinneren dat ik ooit eerder zoiets had gezien.
Nu ik hem terugzie, valt de vader me tegen: ik vind hem te jong en voor iemand die 24/7 in bed ligt, ziet hij er te goed uit. Omar is grappig, in het begin krijg je niet zo goed hoogte van hem. Dat wordt allemaal duidelijk als hij Johnny ontmoet (Daniel Day-Lewis). En met hem lijkt alles op zijn plaats te vallen; een logische verliefdheid tussen de jongens, maar ook de complicaties in de Pakistaanse familie en de groep waar Johnny bijhoort.
Daniel Day-Lewis is een schoolvoorbeeld van een acteur die een geheim met zich meedraagt. Hij laat nooit het achterste van zijn tong zien, waardoor je blik naar hem gezogen wordt. En hoe doet hij dat? Zijn inleving schijnt op de set meer dan 100% te zijn, maar is dat alles?
De vertaling is aangepast: Ik herinner me dat de oom die wordt gemasseerd door zijn dochters, op een gegeven moment zegt: "Rommel eens met mijn tenen."
In deze vertaling zegt hij: "Speel eens met mijn tenen."
Dat is minder.