Het is heel sfeervol, zo'n zwart-witte film, maar nu missen we de blauwste ogen uit de filmgeschiedenis, die van Paul Newman. Natuurlijk gaat hij hier en daar in de film gekleed in het onvermijdelijke hempje of wit t-shirt, past goed in de eind-jaren-vijftig-sfeer.
Bij het opnieuw zien van de film lijkt hij een speler die barst van de energie; zelfs het zitten is een handeling die actie uit lijkt te stralen. En, mooi gekenmerkt door George C. Scott:"He's a loser."
Ik zat me tijdens het kijken suf te piekeren welke andere acteur zich zo kan wentelen in het verlies. Eddie Felson (personage van Newman) drinkt, valt voor een kreupele, alcoholische vrouw (die later zelfmoord pleegt), laat zich in met een zéér foute manager en verliest voortdurend de grip op zijn leven. Zelfs als hij breeduit grijnst, zie je de twijfel in zijn ogen. Film gaat over winnaars, maar hier eventjes niet.
Newman heeft vaker zulke rollen gespeeld, eigelijk a-typisch voor Hollywood. Had hij misschien daarom zo weinig oscars op zijn nachtkastje staan?
Naast Scott en Newman is Jackie Gleason als Minnesota Fats ronduit geweldig. Ach, de verfijnde elegantie van een dikke acteur! Oliver Hardy had het, en Jackie Gleason had het ook, in ruime mate.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten