Taxi Driver

Wat waren ze nog jong: Robert de Niro, Harvey Keitel en natuurlijk Jodie Foster, die in 1976 nog maar 14 was. Scorsese heeft alle moeite gedaan om de onderkant van een grote stad zo realistisch mogelijk in beeld te brengen; er werd in een rijdende taxi gefilmd, terwijl Scorsese op de grond achter de voorbank lag en de geluidsman in de kofferbak.
Robert de Niro is van het method-acteren, dus een maand lang was hij taxichauffeur in New York om zich voor te bereiden. Ik vraag me af of hij ook zijn slaapgewoontes heeft aangepast, want zijn bleke slapeloze gezicht met roodomrande ogen ziet er bedrieglijk echt uit. Het gebrek aan slaap leidt tot vreemde hersenspinsels, voor een buitenstaander onbegrijpelijk, maar voor iemand die niet kan slapen herkenbaar.
Zijn eenmansactie tegen alles wat verdorven en slecht in de stad is, doet sterk denken aan het fanatisme van Anders Breivik. Typisch is natuurlijk dat zijn oorspronkelijke plan om de presidentskandidaat Palantine dood te schieten mislukt. Nadat hij vier criminele krabbelaars doodt, komt hij als held in de krant.
Peter Boyle speelt een fijne rol als collega-taxichauffeur. In een goedbedoelde, maar knullige monoloog probeert hij Travis (De Niro) ervan te overtuigen dat je als taxichauffeur maar gewoon een taxichauffeur bent. De Niro zwijgt, maar probeert vooral zijn lachen in te houden. Lichtpuntje in een duistere film.

Una Giornata Particolare

Komt dat zien, komt dat zien: Sophia Loren als afgetobde huisvrouw en Latin Lover Marcello Mastroiani als schuchtere homo. De laatste had aanvankelijk nogal wat bezwaren tegen de rol, maar hij heeft gelukkig alle reserves opzij gezet.

Zijn Italiaanse films normaal nogal vol, waarbij niet gekeken wordt op een los eindje meer of minder, Scola heeft hier alles in het werk gesteld om Loren en Mastroiani een zeer ingetogen liefdesverhaal te laten spelen. 'Spelen' is eigenlijk een verkeerd woord, dat lijkt teveel op 'doen alsof'. Juist omdat het geen gladde personages zijn, worden ze levensecht. Sexbom Loren, in een voddige jurk en zonder zichtbare make up, is hier een vrouw die toch steeds mooier wordt.

Mooie details ook: hij maakt in alle rust een omelet, zij kijkt. Er gebeurt niks, en toch van alles. 

O Brother, Where Art Thou?

In veel Coenfilms wil iemand iets bereiken en doet vervolgens iets waardoor zijn situatie erger wordt. Dat is geen vrolijke boodschap: leg je neer bij je lot. In 'O Brother,...' breken de drie mannen niet alleen uit de gevangenis, maar ontsnappen zelfs meerdere malen aan het noodlot.
Ze zien er niet al te snugger uit; hebben veel filmsterren er nogal eens last van er onder alle omstandigheden goed uit te willen zien, Tim Blake Nelson, John Turturro en zelfs George Clooney zijn een soort rariteitenkabinet. Zwaar aangezet spel, waar het plezier vanaf spat. Komische teksten, met voortdurend Franse en Latijnse termen, een cast om van te dromen en alles prachtig in beeld gebracht.
Maar vooral lijkt de film een vehikel om een lading liedjes over ons uit te kieperen. Folk, bluegrass en hoe die Amerikaanse folklore ook maar mag heten, het houdt niet op. Bij Hitchcock moet muziek niet herkenbaar zijn, en is alleen bedoeld om het verhaal te ondersteunen. Hier is het andersom: de film staat in dienst van de muziek. Grammy!   

Lawrence of Arabia

Eerlijk zeggen? Ongelofelijke zeikfilm. Peter O'Toole speelt een messiaanse militair die door de Arabieren wordt vereerd. Met zijn lichtblauwe ogen en quasi-hulpeloos gedrag dat soms omslaat in wreedheid wordt hij nogal ongeloofwaardig. De scène waarin hij het bevel geeft een hulpeloze troep Turkse soldaten af te slachten wordt volstrekt lachwekkend als hij, overdekt met zes liter kunstbloed, met De Blik Eener Waanzinnige naar zijn mes kijkt.  Zwaar zwaar zwaar over de top.

Les Vacances de monsieur Hulot

De eerste keer dat Tati zich als monsieur Hulot in een film vertoonde.
In dat jaar (1953) werd bijv. ook Singing in the Rain uitgebracht en waren Jerry Lewis en Dean Martin wereldberoemd. Het verschil kan bijna niet groter zijn: de grappen en dansscènes uit de Amerikaanse films gaan sneller en sneller, en het eindpunt qua tempo was nog lang niet bereikt.
Het vreemde is dat Lewis en Martin weinig meer worden vertoond en eigenlijk al gedateerd overkomen.
Tati niet. Les Vacances is een vrij trage aaneenschakeling van scènes waarin soms zeer duidelijke grappen voorkomen en soms gebeurt in scènes op het eerste gezicht zo weinig dat je de scène terug wilt kijken. Dan blijkt dat je een detail over het hoofd hebt gezien of (echt briljant) soms heeft een scène helemaal geen echte grap.
Monsieur Hulot is onhandig, maar wordt gespeeld door een acteur (begonnen als pantomime-speler) met een fenomenale lichaamsbeheersing. Vergelijkbaar met Tommy Cooper, die was met zijn grote lichaam ook zogenaamd onhandig, maar bereidde alles tot op de millimeter voor en bewoog eigenlijk heel soepel.
Bij beiden valt de techniek niet op, dat lukt alleen de groten in het vak.

The Hustler

Het is heel sfeervol, zo'n zwart-witte film, maar nu missen we de blauwste ogen uit de filmgeschiedenis, die van Paul Newman. Natuurlijk gaat hij hier en daar in de film gekleed in het onvermijdelijke hempje of wit t-shirt, past goed in de eind-jaren-vijftig-sfeer.
Bij het opnieuw zien van de film lijkt hij een speler die barst van de energie; zelfs het zitten is een handeling die actie uit lijkt te stralen. En, mooi gekenmerkt door George C. Scott:"He's a loser."
Ik zat me tijdens het kijken suf te piekeren welke andere acteur zich zo kan wentelen in het verlies. Eddie Felson (personage van Newman) drinkt, valt voor een kreupele, alcoholische vrouw (die later zelfmoord pleegt), laat zich in met een zéér foute manager en verliest voortdurend de grip op zijn leven. Zelfs als hij breeduit grijnst, zie je de twijfel in zijn ogen. Film gaat over winnaars, maar hier eventjes niet.
Newman heeft vaker zulke rollen gespeeld, eigelijk a-typisch voor Hollywood. Had hij misschien daarom zo weinig oscars op zijn nachtkastje staan?
Naast Scott en Newman is Jackie Gleason als Minnesota Fats ronduit geweldig. Ach, de verfijnde elegantie van een dikke acteur! Oliver Hardy had het, en Jackie Gleason had het ook, in ruime mate.

Alice in Wonderland

Het boek Alice in Wonderland is zo'n aantrekkelijk boek voor bewerkingen, dat Disney na de tekenfilm ook een modernere versie heeft uitgebracht. Het ziet er fantastisch uit, zelfs in 2D.
Het nadeel van zo'n tweede verfilming is alleen dat je dan natuurlijk iets met het verhaal moet dóén, anders is het meer van hetzelfde.
Alice is dus ouder, de aanloop naar de fantastische gebeurtenissen hebben allemaal te maken met haar latere droom en na haar droom werpen we zelfs nog een blik op de werkzame toekomst van Alice. In het boek beslaat het begin tot de komst van het witte konijn maar een paar zinnen.
Er wordt tijdens haar droom zelfs teruggekeken op haar tocht naar Wonderland als klein meisje, de oorzaak van jarenlange nachtmerries. En Tim Burton zou Tim Burton niet zijn als hij er geen griezelige film van maakte, met een heus duel op leven en dood op het eind.
Heel knap allemaal, maar het boek is beter.