The Damned

Shakespeare is van alle tijden: Macbeth en zijn vrouw voelen zich prima thuis in nazi-Duitsland. Visconti geeft een intrigerend beeld van de vernietigende werking van macht, geholpen door een bijzondere groep acteurs. Dirk Bogarde is de wat weke geliefde van de bikkelharde Ingrid Thulin. Helmut Berger speelt haar uitzinnig knappe en perverse zoon. Toeval of niet, deze drie spelers waren in deze film op het toppunt van hun carrière.
Meeslepend verhaal, vreemd dat er bij de Essenbeckjes thuis en onderling Engels wordt gesproken, en als Papa met zijn SA-kameraden een 'bijeenkomst' houdt, wordt er Duits gesproken.
Wat me vooral in het begin opviel, waren de nogal abrupte camerabewegingen. Visconti, zoals meer Italiaanse regisseurs, keek niet op een figurant meer of minder. Als de camera dat rustig in beeld brengt, maakt dat niet uit. Maar het diner aan het begin van de film wordt bijna schokkerig in beeld gebracht. Laten we het maar op symboliek houden.

Casablanca

Wel een beetje lachwekkend, die overduidelijke oneliners ("Zijn dat de Duitse kanonnen, of bonst mijn hart zo?"), maar een kniesoor die daar op let. Door dit soort films wilde je ook roken en chagrijnig aan een cafétafeltje zitten met een glas en een fles. De kleding! Iconische witte smoking van Bogart en op het vliegveld een achteloze trenchcoat. Achteloos en vanzelfsprekend: het acteren (van Bogart vooral, Ingrid Bergman lijkt harder te moeten werken) de tekst, muziek, aankleding en het verhaal.
Beetje flauwe vergelijking: in Nederland speelde dat jaar de eerste Dick Bos-film: Inbraak. Natuurlijk, het was 1942, midden in de oorlog. Maar is er ooit een Nederlandse film gemaakt die zich zo soepel ontrolt als Casablanca?