In dat jaar (1953) werd bijv. ook Singing in the Rain uitgebracht en waren Jerry Lewis en Dean Martin wereldberoemd. Het verschil kan bijna niet groter zijn: de grappen en dansscènes uit de Amerikaanse films gaan sneller en sneller, en het eindpunt qua tempo was nog lang niet bereikt.
Het vreemde is dat Lewis en Martin weinig meer worden vertoond en eigenlijk al gedateerd overkomen.
Tati niet. Les Vacances is een vrij trage aaneenschakeling van scènes waarin soms zeer duidelijke grappen voorkomen en soms gebeurt in scènes op het eerste gezicht zo weinig dat je de scène terug wilt kijken. Dan blijkt dat je een detail over het hoofd hebt gezien of (echt briljant) soms heeft een scène helemaal geen echte grap.
Monsieur Hulot is onhandig, maar wordt gespeeld door een acteur (begonnen als pantomime-speler) met een fenomenale lichaamsbeheersing. Vergelijkbaar met Tommy Cooper, die was met zijn grote lichaam ook zogenaamd onhandig, maar bereidde alles tot op de millimeter voor en bewoog eigenlijk heel soepel.
Bij beiden valt de techniek niet op, dat lukt alleen de groten in het vak.
